Mijn vakgebied? Mijn arbeidsveld? Mijn ‘ding’? Arbeid!

De geschíédenis van arbeid & beroep – en daarbij: de waardéring van werk(en), nu en in het verleden. Maar ook professie-ethiek, vanuit een paar basale vragen: Welk maatschappelijk belang dient je beroepsgroep? Wat is je missie, je boodschap, of wat zou die moeten zijn? En hoe werk jij, als professional, in de hand dat de taken die jouw professie door de samenleving zijn toevertrouwd, deskundig en naar eer & geweten worden uitgevoerd?

Voor iemand met dit soort interesses is een opleiding tot arbeidsdeskundige, die professie van mens & werk & inkomen, een erg aantrekkelijke omgeving – dat spreekt voor zich.

Mínder vanzelfsprekend is dat je dan óók nog ‘s bij een opleider belandt die keer op keer laat zien oog te hebben voor mensen; een opleider die betrokkenen behandelt als de volwassenen die ze zijn – met de eigen verantwoordelijkheid die volwassenheid eigen is, bedoel ik – maar dan wél op een zeer persoonlijke, warme manier, die uitnodigend en aanmoedigend werkt.

Voor mij, als leraar – en dan niet de makkelijkste leraar, weet ik: ik duw, ik trek, doe moeilijk, ontregel, ik irritéér, als ik daarmee iets nuttigs, iets blijvends denk los te kunnen maken, te zijner tijd, op termijn, als mijn les alweer min of meer vergeten is – voor mij dus, wérkt Scolea; voor anderen, hoe anders misschien ook, niet minder. Dát is wat ik denk te weten.